سي خرداد 1360 شرف ایستادگی بر ننگ ذلت

خميني پس از قيام ضدسلطنتی سال 1357 به خوبي مي دانست كه مردم ايران براي قهرماني ها و فداكاريها و مبارزات مجاهدين در زمان شاه احترام زيادي قائل هستند از اين رو  به رغم تمايلش براي نابودي مجاهدين؛ نمي توانست آنها را به راحتي از صحنه حذف كند و براي اين كار به زمان نياز داشت تا زمينه اين كار را فراهم كند
از سوي ديگر مجاهدين كه تا اعماق به ماهيت ارتجاعي و قرون وسطايي رژيم خميني اشراف داشتند؛ تلاش مي كردند تا هر قدر كه امكان پذير است؛ فرود آمدن تيغ ارتجاع خمینی بر گردن نيروهاي انقلابی را عقب انداخته و از فضاي بالنسبه باز سياسي بعد از انقلاب استفاده كرده و مردم ايران را نسبت به ماهيت خميني و آنچه كه در پيش روي آنها قرار دارد؛ آگاه كنند. بنابراين مجاهدين نزدیک به دو سال و نیم با تقديم بيش از 54 شهيد و هزاران مجروح و اذيت و آزار چماقداران خمینی دم بر نياورند تا اينكه روز موعود در سي خرداد 1360 فرا رسيد و خميني تصميم گرفت تا تظاهرات مسالمت آميز 500هزار نفري مجاهدين را به خاك و خون بكشد، در اين روز مجاهدين تصميم گرفتند كه با پرداخت هر بهايي در برابر خميني ايستاده و پرچم شرف و افتخار ايران و ايراني را در اهتزاز نگهدارند. مجاهدين از آن روز روي برنگردانده و سر خم نكرده و در برابر خميني ايستادند، 120هزار شهيد تقديم كردند و از هزار و يك آزمايش و ابتلا سربلند بيرون آمدند و تا به امروز اين پرچم همچنان برافراشته است. طي 35سالي كه از سي خرداد سال 60 مي گذرد، مجاهدين با عبور از گردنه های دشوار و پرداخت سنگين ترين هزینه ها، از بوته آزمايشهاي مختلف سربلند بيرون آمده و توانستند ماهيت ارتجاعی و پس مانده خميني و رژيمش را در انظار مردم ايران و منطقه و جهان افشا كرده و براي هميشه خميني و نظامش را به صورت ايدئؤلوژيك و تاريخي دفن كنند
روز سي خرداد در حالي كه رژيم خميني همه توان خود را براي سركوب تظاهرات مسالمت آمیز مردم که بدعوت مجاهدین به کوچه و خیابان آمده بودند آماده كرده بود و اجازه كوچكترين تجمع را نمي داد؛  مجاهدين توانستند با به صحنه آوردن نيم ميليون نفر در تهران به صحنه؛ قدرت و پايگاه اجتماعي خود را به نمايش بگذارند. حال مي توان تصور كرد كه پس از گذشت 35 سال با این همه فداکاری فرزندان مجاهد ملت ایران؛ مردم چه پاسخي به فدا و صداقت بيكران مجاهدين خواهند داد. البته در شرایط دیکتاتوری ولایت فقیه مردم امکان بروز و بیان خواسته واقعی خود را ندارند و باید این را زمانی محک زد که از دار و شکنجه و زندان و شلاق در ایران اثری نباشد تا مردم بتوانند آزادانه نسبت به مجاهدین و رنج و تلاش و فداکاری آنها علنا ابراز نظر کنند