روز 2اسفند وزیر خارجه آمریکا خبر توافق اولیه بر سر آتش‌بس در سوریه را اعلام كرد و با عث نگرانیهای زيادي براي رژیم شد البته نگران های مهره‌ها و رسانه‌های رژیم از بیش از یک هفته پیش آشکار بود. این ابراز نگرانیها هم در باند رفسنجانی و هم باند خامنه‌ای هم دیده می‌شد
چه اتفاقي افتاده است که یکباره، دود و دم و رجزخوانی به‌خاطر پیشرویها در سوریه، جای خود را به این ابراز نگرانیها داده است؟
پاسخ
ابتدا بايد به ریشه ائتلاف ها و صف‌بندی های متقابل در قبال سوریه نگاه کنیم. یک طرف ائتلاف رژیم و روسیه قرار دارد و در طرف مقابل ائتلاف عربستان و ترکیه. ائتلاف عربستان و ترکیه بر اساس منافع حیاتی مشترک آنها شکل گرفته است. رهبران این دو کشور بارها تأکید کرده‌اند که آن چه در سوریه می‌گذرد، با منافع ملی آنها ارتباط دارد، به‌همین دلیل هم‌پیمانی آنها بر اساس منافع حیاتی و استراتژیک آنهاست. در مقابل نمی‌توانیم همین منافع مشترک را در ائتلاف روسیه و رژیم آخوندی پیدا کنیم. حضور رژیم در سوریه با هزینه‌های نجومی و به‌بهای قافله فزاینده اجساد پاسداران و بسیجیان، برای نظام ولایت حیاتی است و به بود و نبود آن مربوط می‌شود. آن‌چنان که خامنه‌ای روز 16بهمن با اشاره به پاسداران به‌هلاکت رسیده در سوریه گفت: «اگر اینها مبارزه نمی‌کردند این دشمن می‌آمد داخل کشور... ما باید این‌جا در کرمانشاه و همدان و بقیه استانها با اینها می‌جنگیدیم». اما روسیه چنین منافع حیاتی در سوریه ندارد. آن‌چنان که بسیاری از ناظران گفته‌اند، حضور روسیه در سوریه، برای گرفتن امتیازهای دیگر از غرب، از جمله در زمینه اقتصادی، لغو تحریمها و امتیازهای سیاسی در مورد اوکراین و کریمه است. بنابراین هرگاه منافعش ایجاب کند و احساس کند به نقطه مورد نظرش در امتیازگیری رسیده یا ادامه حضورش در سوریه، با خطرات جدی و زیانبار همراه است، سوریه را ترک خواهد کرد
رژیم و ارتش اسد تنها در پناه بمبارانهای وحشیانه و ویران‌کننده روسیه توانسته بودند، به‌برخی پیشرویها دست یابند. پس وجود روسیه در جبهه آنها، کلیدی است. اما آیا روسیه که جنگ سوریه، برایش «بود و نبود» نیست و تنها آن‌را برای معامله‌های بعدی می‌خواهد، اگـر فشارها تشدید شود، حاضر است ریسک کند و تا آخر در سوریه باقی بماند؟
اکنون نمودهای جدایی روسیه از جبهه رژیم، نمایان شده است. به‌ویژه این موضوع پس از آن ظهور بیشتری پیدا کرد که قاطعیت عربستان و ترکیه در ورود نیروی زمینی به سوریه، جدی شد؛
حال گویا روسیه نقطه مناسب برای کوتاه آمدن، بدون ریسک و خطر را دریافته است. همچنین اعلام کرده است که «به دنبال حل بحران سوریه با استفاده از ابزارهای دیپلوماتیک هستیم
حال به‌ویژه با اعلام خبر توافق اولیه برای آتش‌بس، می‌توان پاسخ این پرسش را یافت که چرا یکباره، دود و دم و رجز‌خوانیهای رژیم در مورد سوریه، به ابراز نگرانی تبدیل شده و موضوع جام زهر منطقه‌یی بار دیگر وارد عناوین رسانه‌ها و سرمقاله‌های روزنامه‌های حکومتی شده است
0 comments:
Post a Comment