خورشيدهاي بي غروب

در روزهايي كه يادآور خاطرات ِ اون خورشيدهاي  بي غروبه, به صلابت عزمشون درود مي فرستيم و خطاب به اونها زمزمه مي كنيم كه : «تو در نماز عشق چه خواندی ؟/که سالهاست بالای دار رفتی و اين شحنه های پيراز مرده ات هنوز پرهيز می کنند/ خاکستر تو را باد سحرگهان/ هر جا که برد مردی ز خاک روييد / مستان نيم شب/ به ترنم آوازهای سرخ تو را باز /ترجيع وار زمزمه کردند /نامت هنوز ورد زبان هاست