خیابانی در قلب تهران، در منطقه 12 به توپخانه میرسید. نامش لاله زارنو بود. اما لالهزار آن روز تنها یک اسم بود. زیرا دیکتاتوری و فقر بر آن و بر تمام ایران سایه انداخته بود. حالا سی وهفت سال بعد از انقلابی که برای برداشتن آن دیکتاتوری و فقر بپا شد، دوباره آن لاله زار، هزاربار بیشتر زیر سایة دیکتاتوری و فقر افتاده است
دو سطر از گزارش بهاصطلاح رئیس سازمان نوسازی شهر تهران را بخوانید
خبرگزاری حکومتی موج: ۱۱ آبان ۱۳۹۴: . «... . شبها بین ۱۵۰ هزار تا ۲۰۰ هزار کارتنخواب در منطقه ۱۲ تهران بهخصوص خیابان لالهزار زندگی میکنند، ... .. علت شبمردگی، تجاری شدن منطقه و اسکان کارگران فصلی و کارگران بازار در خانههای ترک شده از سوی خانوارهای قدیمی است
راستی این دویست هزار تن تنها در یک منطقه از تهران چه کسانی هستند؟ چه میگویند؟
از یک گزارش مصور که در پایگاههایی در فضای مجازی اجتماعی گذاشته شده صحبتهای چند تا از آنها را میتوانیم نقل کنیم
یک کارگر زحمتکش میگوید: «ماها اینجا اصلا ً ایرانی نیستیم اگر ایرانی باشیم یکی ما را تحویل میگیره. هیچکه نیست ما را تحویل بگیره و بهعنوان یک انسان قرار بده
یکی دیگر میگوید: «الان سه برج بخدا یک قران من در نیاوردم بخدا، چرا نمیشه، از این ور و اون ور قرض میگیرم، از این بچهها قرض میکنیم و میخوریم
یکی دیگر: «همه بدبخت ها زن و بچه شون گرسنه، ندارن، اگر باشه چرا بیایند اینجا، 1000 کیلومتر از شهرستان بلند میشن بیایند اینجا برای چی؟ برای یک لقمه نون که برای زن و بچهاش در بیاره»
دیگری میگوید: «مثل ما زیاد است. همین پل چوبی یکی، تهران پارس، پل سوم، .. همه جا میایستند همه هم شهرستانیاند کارنمیدن به شهرستانیها، همین جوریه، تهران همین جوریه!»
یک کارگر دیگر میگوید: «اگر این ملت کار داشته باشند چرا میآیند اینجا؟، کارخانه آنجا باشه چرا میآیند اینجا، مگر اینجا مردم دیوانه هستند از دست بیکاری و گرفتاری، مشکلات و بدبختی میآیند اینجا؟ از صبح تا غروب اینجا هستند زیر همین… غروب با دست خالی، با ناامیدی میرند در خانه
باز هم یک کارگر دیگر: «این پایتخت کار نیست که ما آمدیم. شهرستان کار هست؟، کار نیست کارها همه خوابیدن، به فکر همه اینها باشن. ما همه آدمیم
و یک جوان: من هم دلم پره. دلمون پره از اینکه بیکاریه، خوبیت نداره یک پیرمرد هفتاد هشتاد ساله از شهرستان پاشه بیاد تهرون سر میدون سرما و گرما وایسه کار کنه
و یکی دیگر: «امکان داره هر دو روز نون نخوریم! دو روز نون نمیخوریم نون نیست که بخوریم! یک نون خشکی که داریم میخوریم. همین! پول... . مثلاً کار... . کجاست اگر کار باشه، چون کار نیست دیگه اون نونی که خدا گواهه بعضی وقتها اصلاً پنیر که نیست همون نون خالی را میخوریم
این صداهای هموطنان بیکار ما بهترین آمار بود. اما به چند رقم هم نگاه کنید
روزنامه جوان شانزدهم فروردین 95: «بیست و شش درصد خانوارهای شهری (فرد) شاغل ندارند
نیمی از کل بیکاران کشور را فارغالتحصیلان دانشگاهی تشکیل میدهند و تعداد جوانان بیکاری که دارای تحصیلات دانشگاهی هستند بیش از یک میلیون و ۲۰۰ هزار نفر عنوان میشود… .. نیمی از کل بیکاران کشور را فارغالتحصیلان دانشگاهی تشکیل میدهند و تعداد جوانان بیکاری که دارای تحصیلات دانشگاهی هستند بیش از یک میلیون و ۲۰۰ هزار نفر عنوان میشود
حالا ببینیم علت بیکاری چیست؟
در این باره بسیار گفته شده است. اما اصلیترین علت در یک کلمه خلاصه میشود: واردات! و قاچاق کالا. چرا که سود واردات چندین برابر سود سرمایهگذاری در تولید است. چرا که به گفته سرمداران رژیم، تولید توجیه اقتصادی ندارد. یعنی تولید سودآور نیست
بله! واردات که از نیت غارتگری حکومت ولایتفقیه و عوامل آن ناشی میشود باعث تعطیلی تولید و کارخانهها کشور شده است
خامنهای در روز اول سال، به تعطیلی ”حدود 60 درصد از امکانات تولید“ کشور اذعان کرد
بارزترین نتیجهی بیکاری گسترده فقر مردم است. به این ترتیب، روز به روز بر قطر و گسترهی طبقات زیر خط فقر افزوده میشود، به این اعترافها از رسانههای رژیم نگاه کنید
روزنامه حکومتی جوان 24خرداد 94: قالیباف شهردار تهران گفت: «ده درصد تهرانیها نان شب ندارند
سیاست روز 6خرداد 94: هفتاد درصد جامعهی شهری و روستایی کشور زیر خط فقرند، و در حالیکه حداقل دستمزد حقوق بگیران آنچنان ناچیز است که حتی برای مخارج 10روز هم دوام نمیآورد
اینچنین است که حرص غارتگری حکومت ولایتفقیه، و سپاه پاسدارانش که بزرگترین کارتلهای قاچاق را در اختیار دارد تولید کشور را نابود کرده و باعث بیکاری روزافزون میشود و گذران زندگی را در گرانی شدید برای خانوادههای کارگری طاقتفرسا میکند. و به علت فساد فراگیر حکومتی و بیماریهای ساختاری اقتصادی، رکود و تورم و بحران بیکاری هیچ راهحلی در رژیم ولایتفقیه پیدا نمیکند. از اینرو لشگر بیکاران تهدید بزرگی برای نظام غارتگر آخوندی است
0 comments:
Post a Comment